Sinds jonge leeftijd al raakt en intrigeert het me hoe mensen al dan niet communiceren met elkaar. Als opgroeiende jongere stelde ik mezelf heel veel vragen, en was ik heel erg zoekende naar antwoorden. Waarom denken we wat we denken en zeggen we wat we zeggen? Waarom doen we wat we doen en reageren we zoals we reageren? Wat is de zin van wat we (moeten) doen? Wat maakt dat het soms misloopt tussen ons, dat er onbegrip ontstaat, dat samenleven, samenspelen en samenwerken spannend, lastig en zwaar kan worden? Hoe zitten wij eigenlijk in elkaar? Waarom voelen wij wat we voelen en zijn we hierin zo verschillend van elkaar?...
Aanvankelijk vond ik maar weinig bevredigende antwoorden op alle vragen die mij bezighielden. “Da is nu eenmaal zo.” “Ja, daarom.” “Mensen zijn nu eenmaal zo.” “Ge stelt u veel te veel vragen. Doe nu maar gewoon voort en doe wa ge mòet doen.” kreeg ik vaak als antwoord te horen. Hierdoor voelde ik me vaak heel verward en alleen, omdat ik zo graag wou begrijpen hoe de wereld en de mens in elkaar zit.
Ik groeide op in een gezin met drie jongere zussen, een gezin waar het vaak gezellig druk was. Altijd was er wel iemand die over de vloer kwam. Het harde werkleven en onze verschillen zorgden regelmatig voor de nodige spanningen. Van thuis uit kreeg ik vooral mee dat als ik heel hard werkte en mijn best deed, en mezelf niet te veel vragen stelde, alles in orde komt. En zo groeide ik, zoals de meesten onder ons denk ik, op met mijn eigen ervaringen en verhalen.
Alles wat me kon helpen om de wereld rondom mij en mezelf beter te leren kennen en te begrijpen, trok mijn aandacht. Als kind kon ik zo urenlang zitten luisteren naar wat volwassenen elkaar vertelden, vrienden, familie die op bezoek kwamen. Ook had ik interesse in alles wat met psychologie en pedagogie te maken had.
Deze belangstelling en het feit dat ik ook graag praktisch aan de slag wou gaan, brachten mij bij de studie logopedie. Het vak communicatie, en vooral ook de manier waarop de docente dit vak gaf, was voor mij heel nieuw en deugddoend. We mochten haar aanspreken met haar voornaam, ze gebruikte voorbeelden uit haar persoonlijk leven, en ik merkte dat ik me veel meer op mijn gemak voelde bij haar. Zij was heel aanspreekbaar, liet zich zien als mens, gaf haar lessen met passie, en vertrok vanuit een evenwaardige houding. Dit inspireerde me, want ik wou heel graag op een dergelijke manier aanwezig kunnen zijn bij kinderen/jongeren en hen begeleiden in hun leer- en groeiproces.
Na deze studies deed ik ervaring op in heel verschillende centra, waaronder MPI, Revalidatiecentra, Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg… Mijn opleiding werd verrijkt met deze zeer gevarieerde ervaring. Niettemin bleef er een zekere onrust en frustratie in mij leven, vooral omdat ik meer bewegingsvrijheid wou en meer contact met ouders. Ik besliste in 2010 om op zelfstandige basis aan de slag te gaan, om zo meer mijn eigen klemtonen te kunnen leggen. Dit was mijn eerste grote stap naar verandering.
Een tweede grote stap kwam er toen ik Geweldloze Communicatie ontdekte (zie ook verder). Hier vond ik echt enorm veel antwoorden, inspiratie en concrete handvaten, waardoor ik kinderen en jongeren meer en meer kon begeleiden op een manier waar ik me goed bij voel, die mij voldoening geeft en waar ik blij van word.
Binnen mijn carrière evolueerde ik geleidelijk aan van het nemen van alle verantwoordelijkheid (kinderen/jongeren kwamen met een probleem bij mij en ik moest dit oplossen), naar het begeleiden van kinderen en jongeren in het nemen van hun eigen verantwoordelijkheid. Van zelf heel sturend en bepalend zijn, naar hen helpen hun eigen helderheid/ duidelijkheid te vinden en zichzelf te leren sturen en helpen, en hen op die manier geleidelijk aan meer in hun eigen autonomie te laten (Waar heb jij hulp nodig? En hoe wil jij die hulp?). Ik merkte dat kinderen dit in het begin heel vreemd en nieuw vonden (“Echt? Ga jij niet zeggen wat ik moet doen?” kreeg ik vaak als reactie). Zowel voor hen als voor mij is het in het begin altijd wat zoeken en gewoon worden, alsook een groeien in vertrouwen. Ik stel wel vast dat kinderen die aanpak uiteindelijk wel heel erg waarderen, en zich daardoor geleidelijk aan meer op hun gemak voelen, en zichzelf meer durven laten zien.
Als kinderen na 3 keer een uitleg te hebben gekregen nog de moed vinden en durven uiten dat ze het niet begrijpen, dan weet ik dat ik een veilige leeromgeving heb gecreëerd. Vanuit een nieuwsgierige open houding heel aanwezig zijn bij wat er is, een niet oordelende houding, maar vanuit empathie luisteren en voelen wat er leeft, helpt me hierbij.
Mijn boom
Om het beeld van de boom terug even vast te nemen… (zie Fluisteren) Naast wat binnen mijn werk als logopediste in beweging kwam, ontdekte ik geleidelijk aan dat mijn eigen stam de neiging had om door te buigen, en niet zo stevig voelde. Dat ik wel takken had, maar me daar niet echt bewust van was, nog niet goed wist wat deze talenten werkelijk waren. Dat ik de neiging had en soms nog heb om me kleiner te maken en mijn bladeren en takken in te trekken vanuit angst om pijn te voelen, verdriet, teleurstelling…, alsook vanuit schaamte of schuld, en ik eigenlijk op die manier niet ten volle leefde, maar eerder overleefde.
In het najaar van 2011 besloot ik daaraan iets te doen en leerde ik Corrylaura Vanbladel kennen. Ik had het gedachtengoed van Geweldloze Communicatie (GC) van Marshall Rosenberg reeds ontdekt via zijn boeken, maar nu ontmoette ik iemand die dit dagdagelijks leeft. Ik startte een individueel traject bij haar en geleidelijk aan ook verschillende trainingen in groep. Dit werd het begin van een lange weg, een weg met ups en downs, milde confrontaties en heel wat groeipijnen, maar waarbij ik mezelf geleidelijk aan terug tot leven bracht.
Gaandeweg ontdekte ik ook dat ik eigenlijk vooral vanuit mijn hoofd en dus mijn denken leefde, en weinig voeling had met de rest van mijn lichaam en wat er verder in mij leefde. Ik vertel vaak aan mensen dat ik met GC eindelijk mijn echte, werkelijke moedertaal heb ontdekt. Een taal waarmee ik geleidelijk aan meer helderheid kreeg in mezelf, mijn gedachten leerde vastnemen en daarbij leerde voelen wat er in mij leefde… wat voel ik dan en wat heb ik dan werkelijk nodig (bv. eenvoud, rust, helderheid, begrip, gedeelde verantwoordelijkheid, gemak, me vrij kunnen bewegen en uiten, waardering, hulp, zorg,…)?
Dit werkt voor mij ontzettend verhelderend en bevrijdend.
Terwijl ik vroeger vaak overweldigd werd door mijn gevoelens, en er vaak van wegliep, ze negeerde, onderdrukte of er bijna dreigde in te verdrinken (vb. angst, verdriet, schuld, schaamte, onmacht,…), kan ik er nu met meer liefde en mildheid bij zijn, en zie ik ze nu eerder als zorgzame vrienden die mij alleen maar helderheid proberen te brengen over wat er in mij leeft, namelijk mijn diepwezenlijke behoeften.
En als ik van daaruit ook eerlijk kan spreken, en empathisch aanwezig kan zijn bij wat er bij de ander leeft (aan gevoelens en behoeften), ja, dan ontstaan er soms zo’n magische verbindende momenten, en voel ik me telkens opnieuw zo dankbaar voor het bestaan van dit gedachtengoed, en het feit dat ik dit ontdekt heb.
Tot slot enkele karakterschetsen. Ik ben iemand die heel erg hou van diepgang en deugddoende gesprekken. Ik vind het belangrijk om mezelf te blijven verrijken en voeden, dit via opleidingen, lectuur, persoonlijk werk,… Zo ontdekte ik ook de waarde van lichaamswerk en volgde ik Mindfulness en andere vormen van lichaamswerk.
En voor de nieuwsgierigen onder jullie: ik woon samen met mijn zoontje net over de taalgrens, wat meer in het groen. Ik heb een liefhebbende partner die me ten volle ondersteunt, en dit op heel veel manieren toont. In mijn vrije tijd zie je me vaak spelen en tijd delen met mijn zoontje en partner, genieten van lekker en gezond koken en eten, prutsen in tuin en moestuin, of wandelend in de natuur, alleen of in gezelschap. Ik hou heel erg van eenvoud, rust en schoonheid. Dit vind ik allemaal terug in de natuur.
Over Corrylaura
Corrylaura Vanbladel is de bezielster van Blabla en is internationaal gecertificeerd trainer in Geweldloze Communicatie. Zij neemt een bijzondere plek in in mijn leven en dat van de (F)Luisterboom.
Corrylaura is een grote inspiratiebron voor mij. Haar echtheid en het feit dat ze zichzelf laat zien als mens, doen me ontzettend deugd. Ook de helderheid en stevigheid van waaruit zij zelf weet te communiceren, en hoe zij de duidelijkheid weet vast te nemen en vast te houden binnen communicatieprocessen, inspireert me enorm.
Ik deel haar droom om dit gedachtengoed kenbaar te maken binnen het klassieke onderwijssysteem, alsook in de gezondheidssector en hulpverlening. Ik ben dan ook benieuwd naar hoe onze samenwerking verder vorm zal krijgen in het verwezenlijken van deze gezamenlijke droom. Meer informatie kan je vinden op www.blabla-blabla.be
En ik ben dan ook zeer blij en vereerd dat Corrylaura het meterschap aanvaardde van mijn tweede “kindje”, de (F)Luisterboom.
